Kuala Lumpur / Cameron Highlands, Maleisië
Met slaperige ogen openen we de glazen deur van het balkon. Warme lucht, het geluid van het verkeer over de talloze viaducten onder ons en de echo van een agglomeratie van 7,5 miljoen inwoners echoot naar ons toe op de 36e verdieping. De lichtjes van alle wolkenkrabbers die tot het oog reiken geven een megalomaan gevoel. We zijn beland in Kuala Lumpur en de volgende ochtend knijpen we nog een keer met onze ogen. De stad is eindeloos en gaat door tot de bergen ver voor ons. Voor minder dan €40 per nacht is dit penthouse (okay, studio, er zitten nog 14 verdiepingen boven ons) voor ons. Dat is inclusief het enorme zwembad wat bovenop de 7 verdiepingen tellende garage staat en waar je na 2 rondjes bekaf je ligstoel weer kan beklimmen. Verder inbegrepen in de pas geopende woontorens: een gym met uitzicht over de op een na hoogste wolkenkrabber ter wereld, een yoga studio, een man cave met pooltafel, kinderspeelruimte (één binnen en één buiten), kinderzwembad (met glijbaan) en security die je tijdens een avondje dineren (bedankt Grab voor het brengen van een Iraaks wereldmaal) op het 'hanging garden' dakterras je vriendelijk verzoekt dit voortaan op je eigen balkon te willen doen.
Je zou misschien verwachten dat zo'n enorme stad met alleen maar beton koud en zielloos zou aanvoelen. Maar de stad ademt oud en nieuw, hoog en laag, modern en vol historie. Alle geloven floreren, er zijn moskees, Chinese Boeddhistische tempels, Hindu tempels, kerken. Er is een Chinatown, een Little India, oude pandjes zijn gevuld met conceptstores of zijn nog steeds gevuld met restaurantgangers wiens grootouders er ook nog hebben gegeten. De skytrain zoeft boven ons, rood wit gekleurde taxi's langs ons, op elke hoek zijn prachtige murals en zelfs alle elektriciteitskastjes kunnen zo in het museum. Er is ruimte, er is groen, er zijn parken en wat ook opvalt: Kuala Lumpur is gebouwd op de heuvels. Waar we van Bangkok, toch ook niet onbekend om zijn enorme inwonersaantal en hoogbouw, een spontane asthma aanval krijgen voelen we hier de ruimte om te ademen en rond te kijken. Gave plekken waren de matcha barretjes van Niko Neko, waar in een steriele ruimte betonnen palen als tafeltjes dienden, en een groot hangend kunstwerk van lagen gescheurd wit papier de ruimte vulden als een hangend heuvellandschap. Maar ook de voormalige bioscoop met onderin een foodcourt en bovenin een boekenwinkel als 3D-mensionaal doolhof met herhalende houten vakken vol Engelstalige prijsknallers.
Als het de eerste volle maan is in de Tamil maand Thai (januari/februari) en deze samen staat met de Pushya ster, dan denk ik dat iedereen wel weet dat het weer zo ver is: Thaipusam! Voor de enkeling die dat niks zegt: het is een festival dat de legende herdenkt dat de godin Parvati haar zoon Murugan een goddelijke speer aanbiedt zodat hij de Asura (tegenstanders van de Devas) Surapadman en zijn broers kon verslaan. Thaipusam wordt hier in Kuala Lumpur groots gevierd bij de Batu Caves. En na 3 misgelopen jaren zijn er dit weekend zo'n 2 miljoen mensen op de been. Het is een festival waar Robijn Intensief van zou willen dromen. Iedereen is er op zijn paasbest en vooral kleurrijkst gekleed, over de speakers schelt Indiase muziek, overal zijn eetstandjes. Zie het als een zeer hete alcoholvrije koninginnedag in onze hoofdstad x 2, met net even wat meer smaak dan de Nederlanders in verkleurde oranje shirts en boa. Pelgrims komen blootvoets 17 kilometer vanuit het centrum naar de grotten gelopen, waar de sterkste toegewijden een kavadi (een last in de vorm van een zware ronde totem, versierd met bloemen, pauwenveren en beeltenis van Murugan) boven hun hoofd dragen aan de hand van stokken of zelfs stalen pinnen die in hun lichaam drukken. De zelfkasteiding, waar soms zelfs pinnen en ringen door hun lichaam zijn gepierced nog pijnlijker is, heeft een hoger doel: de vraag om genezing van een naaste of het inboeten van een spirituele schuld. De pelgrims dansen in trance op het snelle ritme van de trommelaars die voor hen spelen. De laatste horde is de steile, gekleurde trap naar boven, langs het enorme beeld van Murugan richting het heiligdom binnen de grot. Nu kan ik begrijpen dat je volgende keer toch weer liever in het oranje gaat hossen over de Utrechtstestraat dan naar ontblote mannen met pinnen door hun rug gaat kijken. Maar geloof me: ik heb alleen maar (op de uitgeputte pelgrims na) vrolijke mensen gezien. Toen Zola naar een man toestapte, in zijn buik prikte en zei "you are big" kon iedereen alleen maar lachen.
Die dag hebben we dubbel feest. Want het is vandaag ook een bijzondere dag binnen het Chinees Nieuwjaar, ook bekend als het Lentefestival. Deze avond rijden er door de hele stad oude trucks vol clubs die bij Chinese wijken en winkelcentra de leeuwendans en drakendans uitvoeren. Het wordt een lastige klus om een Grab (Aziatische versie van Uber) te regelen vanuit de drukte bij de Batu Caves terug naar het centrum. En waar moeten we stoppen? Een optocht schema zoals Sinterklaas is niet te vinden, dus het wordt gokken en op het geluid van duizendklappers en harde trommels af gaan. Maar helaas, net als we de optocht vinden vallen de eerste dikke druppels van een tropische stortbui naar beneden. Eén voor één stappen de jongeren met hun drakenkoppen en kostuums de trucks in en druipen het enorme centrum af. Na een uur is het weer droog en proberen we de echo's van het vuurwerk te traceren. We lopen in een enorme ronde en willen net zelf afdruipen als ik één van de trucks net voorbij zie rijden en de hoek om zie slaan. Bij een winkelcentrum staat een Chinees altaar en daar komen de dansende leeuwen aan. Ondanks het enorme kabaal van de trommels en de bekkens blijft Zola in de draagzak doorslapen. De leeuwen krijgen sinaasappels gevoerd en dansen om de boze geesten weg te jagen en geluk te brengen. Na een duizendklapper en een paar harde knallen van het vuurwerk wordt Zola toch wakker om de grootste leeuwendans verderop nog mee te maken. Alle clubs komen hier bij elkaar, knalgele en rode leeuwen en trommelaars verzamelen en dansen om de menigte heen. Het vuurwerk wat we hier zien is onwaarschijnlijk gaaf. Terug thuis zien we vanaf ons balkon nog andere vuurwerkshows door de stad. Voor ik het vergeet te zeggen: gong xi fa cai, de beste wensen!
In een kleine vier uur rijden we de stad langzaam uit en maakt de eindeloze hoogbouw plaats voor eindeloze palmolie plantages. Rij na rij, oneindige donkere tunnels aan dezelfde palmbomen. Halverwege trekt de bus hard naar rechts, en weer naar links en weer naar rechts, dat de bus nu 'Het Groene Zakje' heet. We klimmen steeds hoger de bergen, en gelukkig het oerwoud, in tot we bij onze bestemming komen: Cameron Highlands. Stel je even voor dat de Chinezen lang geleden een Alpendorp in elkaar mochten zetten en dat daarna verlaten hebben. Dit is hoe de drie dorpen in de theevelden er uit zien: verloederde torenhoge torens met puntige daken en torentjes, gekleurde houten balken tussen de in pastel gesauste muren. Bijna alles staat leeg of er zit een eenzame verloren ziel te wachten op een bloeiende periode die niet meer komt. Want buiten het troosteloze centrum worden alweer de volgende torenhoge flats op de valleien gebouwd, met moderne winkelcentra die over een paar decennia hetzelfde lot zullen treffen. We stappen op de scooter en scheuren zo hard mogelijk weg uit het treurige dorp en zigzaggen door de groene theevelden richting de bossen. Er zijn verschillende jungle trails te vinden, waarvan de meeste wegens gevaar gesloten zijn. En zo glibberen en glijden we over een modderige versie van glijbanenparadijs Tikibad Cameron Highlands over jungletrail 10, die nog wel open was. Vanaf het uitzichtpunt op de kam van de berg, boven de canopy, zien we de prachtige jungle en hopen dat dit stukje groen onaangetast in duizend tinten groen mag blijven.
