Luang Prabang, Laos
De eerste keer dat ik een robot zag, was op TV bij Bassie en Adriaan. De eerste keer dat ik een robot in levende lijve zie is op het vliegveld van Bangkok. Robin hoeft hier geen boeven te helpen, maar mag wel de hele vloer van het vliegveld boenen. Tot de accu op is. Ook robots hebben pauze. AirAsia, de Ryanair van Zuid Oost Azië, brengt ons in twee etappes (CNX > DMK, DMK > LPQ) naar ons tweede land: Laos. Hier geen loterij die door de speakers schalt, maar K-pop: 'oh my god what a blessing, your love is a shortcut to heaven'. Terwijl ik geroerd mijn tranen probeer te bedwingen stappen we uit in de openlucht van het vliegveld van Luang Prabang (de attente lezer wist dit natuurlijk al).
Dingen gaan hier net wat anders dan in Thailand. Nadat je in het vliegtuig je immigratie formuliertje hebt ontcijferd en ingevuld voor de douane krijg je bij aankomst een 'same same but different' formuliertje, waar je precies hetzelfde invult en die ook naar de douane gaat. In een soort afgeragde sporthal wordt het inwonersaantal van vlucht FD1030 als een fuik vol spartelende vissen ontvangen. Als de meute als een wespennest zijn formuliertje heeft ingevuld en in de rij gaat staan, zijn wij met een, hoe zal ik dat eens netjes zeggen, niet heel erg in haar hum verkerende peuter als laatste aan de beurt. Dit duurt ongeveer een uur. Tip van Flip: dat formuliertje zou je op zich ook al terwijl je in de rij staat in kunnen vullen.
Bij meneertje 1 mag je 2 pasfoto's afgeven. Zo niet dan zal meneertje 1 voor één dollar, geen kreukjes en vlekjes in het biljet graag, je foto uit je paspoort scannen. Of je je paspoort terugkrijgt is dan de vraag. Maar gelukkig wijst meneertje 1 naar de stapel paspoorten die meneertje 2 weer overneemt. Bij meneertje 2 mag je je twee formuliertjes afgeven. Meneertje 3 is de kassa. Of je even je visum af wilt tikken in dollars. Betalen met Kip, de munteenheid, geen buckets gefrituurde kippenvleugels wijsneus, mag ook. Ik heb helaas geen dollars en moet Kip halen, uiteraard ligt de koers iets positiever voor de kant van de douane, dus mag ik langs het lintje het vliegveld uit op zoek naar de pinautomaten. Daar staat een man met een rode jas en een kaal hoofd die me ontvangt met een vrij uitgerekte "goooeeeedemiddag!". In dit land ben je al snel miljonair want uit automaat 1 trek ik 2 miljoen Kip en uit automaat 2 nog eens 1,5 miljoen. Helaas is het ook weer erg snel op. Morgenochtend nog maar eens pinnen.
Voor elke keer dat je je afvraagt 'waarom', is er geen beter antwoord te verzinnen dan 'daarom'. Dat is de sport van reizen naar vreemde landen: het proberen te ontcijferen van de puzzel of nog beter het gewoon maar ondergaan. Het is grappig, raar en vaak ook frustrerend. Maar wat is het anders dan thuis in Nederland en dat is toch een grote reden van reizen: het ervaren van een totaal andere cultuur.
In een land waar 'kop chai lai lai' geen carnavalsnummer is, maar 'dank je wel' betekent kan het bijna niet fout gaan dan dat de bevolking er net zo vrolijk in staat. De Laotianen zijn een stuk toegankelijker en meer open dan de Thai (uit mijn minimale persoonlijke ervaringen) en maken sneller spontaan een praatje met je.
Ellen en ik zijn direct verliefd op Luang Prabang. Een stad klem gelegen tussen de oevers van de Nam Khan en de machtige Mekong rivier. Op de laatste varen lokale GVB pontjes heen en weer de rivier over, waar de matrozen jeeps, scooters en mensen als een handige Tetris puzzel in elkaar weten te proppen en met open kleppen naar de overkant varen. Aan de oever van het oude centrum een verweerde boulevard waar hangende mannetjes Tuktuk's en boottochtjes proberen te verkopen. Vaak met weinig geluk, waarna ze weer met hun vrienden verder in de schaduw van de oude bomen lummelen. Als ik met Zola even een kijkje beneden aan de oever wil nemen hoor ik wat ritselen. Er schiet een lange kop uit een stapel oude bananenbladeren en of het nu een slang is of een hagedis, ik sprint met Zola onder mijn arm weer naar boven. Op het schiereiland van het oude centrum zijn de statige voormalig Frans koloniale huizen in beste staat gebleven. Dat is niet het enige Franse wat is overgebleven, want het voelt alsof een hoop Franse expats net als ons verliefd zijn geworden op de stad en zijn blijven plakken. Als we koffie bestellen krijgen we grote ronde bakken espresso met een hele hoop melk. Croissantjes en taartjes zijn er bij te bestellen. Op elke hoek staat weer een prachtige wat (tempel), waar de monniken elke ochtend voor zonsopgang aan de straten in een sjokkende oranje parade aalmoezen komen ophalen. Het voelt allemaal heel sereen en het is niet voor niets dat deze stad UNESCO status heeft gekregen. En mocht je nieuwsgierig zijn geworden en voor je volgende city trip Luang Prabang willen kiezen: je kan ons spoor ook volgen! Iets met een slapende Zola in een draagzak zonder luier in het voormalige koninklijk paleis, een houten vloer en wat nattigheid.
Onze laatste dagen in Luang Prabang spenderen we buiten de stad. We rijden met een open pick up truck met houten bankjes die met wat kauwgom en een paperclip aan elkaar zit naar een prachtige reeks watervallen: Kuang Si. Zoek maar op en zet 'm gelijk op je bucketlist. Prima dag besteding voor die nieuwe citytrip van je. Bedenk alleen goed, dat je nog naar een ander hotel moet. Op de internets vonden we een prachtig resort met wat bungalowtjes in de heuvels buiten Luang Prabang, met een infinity pool, een prachtige gezamenlijke ruimte met open haard en spelletjes. Wat er niet op de beschrijving stond was dat geen hond er naar toe wilde rijden. Een onverhard pad waar zelfs de ANWB met pech je zal laten staan. De eerste chauffeur vroeg een half miljoen Kip (30 eurie, in Amsterdam kom ik daar de gracht nog niet uit, maar hier is dat een heel ruim dag salaris) en gaf me heel veel succes een betere deal te vinden. En wat een deal vond deze Hollander. Een tuktuk wilde er voor 1/10e van de prijs naar toe. Ik lachend en zwaaiend naar de taxi chauffeur. You can take the Hollander out of Holland but not out of his portemonnee vriend! Maar drie maal raden wie de lachende derde werd. En zo stonden wij op de verkeerde plek, nog steeds in de stad, in het donker, zonder simkaart radeloos hoe we in godesnaam in Hillside zouden kunnen komen. Herinnert u die vriendelijke Laotianen nog? Binnen no time was de hulp nabij en werd er heen en weer gebeld en reden wij met een hoop hulp en uiteindelijk drie ton Kip lichter (toch nog een kleine overwinning) richting het beloofde land. De volgende ochtend worden we gewekt door tropische vogels, kippen, paarden, een dal vol wegtrekkende mist en staan we klaar voor een prachtige wandeling door een natuurpark vol watervallen, slingerende touwbruggen en Hobbit paadjes.
Een retourtje Amsterdam - Luang Prabang heb je al voor € 1.242,-. En met een dagbudget van zo'n €100 heb je eten, drinken, verblijf, een grote Franse bak koffie met heel veel melk en een bijzondere rit naar een prachtige waterval.
