Nong Khiaw - Vang Vieng, Laos
Als je stiekem met je nieuwe vriendinnetje af wilt spreken, dan spreek je hier in het donker, tussen de lantaarnpaal met de enorme bijenkorf en die andere lantaarnpaal die het niet meer doet, af. Ben je daar te jong voor, dan ga je met je vrienden iets verder, bij de derde rode vlag, naar toeristjes kijken. Je kan ze van alles toewensen, een kommetje plakrijst bijvoorbeeld, ze verstaan je toch niet. En veel meer is er ook niet echt te doen. Alles gebeurt hier op de brug.
We zijn in het noorden van Laos. Een gebied vol in het groen gehuld kalksteen gebergte, waar de Nam OU stroomt en die Nong Khiaw door midden klieft. Een dorpje met een drukke weg vol opa en oma winkeltjes, waar je je rijst en pepers nog veilig op straat in de zon kan laten drogen, de kippen en de honden in de middagzon in de meerderheid zijn, waar het kluitje toeristen zich in de paar restaurantjes probeert te verkoelen met een kokosnoot - ananas - yoghurt shake (joe!) en dus met die brug. Een brug als kadootje van de Chinezen die beide delen van het dorpje, waar we voor een paar dagen verblijven, verbindt. Tot voor kort kon je hier het beste vanaf Luang Prabang met de boot komen, maar sindsdien staat halverwege een enorme dam. Een kadootje van de Chinezen. Wij komen in een volgepropte minivan aan en rijden langs de stuwdam met dode toppen van bomen en een droevig puntdak van wat ooit een tempel was.
In de frisse ochtendlucht kijken we vanaf het balkon uit over de mistbanken die het zicht over de rivier belemmeren. Met de eerste zonnestralen verdwijnen de wolken en zien we vissers op hun lange houten boten en de toppen van de bergen voor ons. We pakken een bootje (met toestemming van de schipper die gelukkig de rivier en alle hindernissen kent) naar het volgende dorp anderhalf uur varen hier verderop. Muang Ngoy is de Oosterse variant van Lucky Luke's woonplaats. Een lange stoffige straat waar de inwoners ons met argusogen als vreemdelingen zien ronddwalen. Over straat wandelen wat tokkende kippen en rennen een paar kinderen, we wandelen langs houten huizen, een geurend open riool, winkels en workshops in de open lucht en een Laotiaanse man die sneller dan zijn eigen schaduw ons in het Nederlands weet te vertellen dat hij 'moe is van een kater' en 'tot later'. Even later wandelen we steeds dieper in de jungle, baden we door kleine watervallen en zwemmen we als enige in het ijskoude water van de waterval boven ons. Ons letterlijke hoogtepunt in Nong Khiaw vinden we de volgende dag als we na 1,5 uur wandelen en 1,5 liter zweet later bovenop de berg komen die over het dorp heen kijkt. Om ons heen allerlei bergkammen in alle tonen grauw in de verte die afsteken in de kleuren van de ondergaande zon. Nong Khiaw: wat een heerlijke plek om helemaal niks te doen.
Waar je vroeger 6 uur deed om van Luang Prabang naar onze volgende stop Vang Vieng te gaan rijdt er sinds vorig jaar een trein. Een hele snelle trein. Kadootje van de Chinezen. Van China door Laos, om in de toekomst gekoppeld te worden aan een nieuwe Thaise hoge snelheidslijn die dan weer uiteindelijk door mag naar Singapore. Chinese kadootjes zorgen voor Chinese toestanden. In een gigantisch nieuw station wordt iedereen buiten gelaten voor de deur open gaat. Het station gaat pas een uur voor vertrek van één van de drie treinen die dag open. Bij de ingang van de terminal moeten alle tassen gecontroleerd worden. Een vrouw in uniform schreeuwt met een megafoon dat alle passagiers in het juiste vak mogen staan: de trein komt er aan. Bij vertrek staat het grondpersoneel strak in het gareel met de neus naar de trein toe. Binnen lopen allerlei soorten uniforms door de trein. Waterflessen worden uit de bagagerekken gehaald en tassen en touwtjes mogen niet uitsteken.
Vang Vieng was vroeger de tubing hoofdstad van Laos. Een beetje backpacker was geen backpacker als hij niet met een opgeblazen band over het stromende riviertje van barretje naar barretje werd geloodst om vervolgens steeds verder dronken in Vang Vieng bij zijn hotel terug aan te komen. 11 Jaar geleden was ik samen met 2 vrienden niet in Laos. Wij waren voor een paar weken in Thailand en begrepen maar niet waarom iedereen in een shirt met 'I went tubing in Vang Vieng' rond liep. Net zo goed dat we niet snapten wat 'same same' op de T-shirts betekende. Op de achterkant van het shirt stond dan 'but different'. Je moet even begrijpen dat wij 'same same' als 'saa-mee saa-mee' uitspraken en dachten dat dit vast een bekende bar zou moeten zijn. Inmiddels bestaat het 'tuben' niet meer, nadat er te veel dronken toeristen op krukken of helemaal niet meer thuis kwamen. En toch, als wij klaar staan om met een kayak een tochtje te maken, worden we gedropt in een helse variant van een boerenfeest. De hele kade en overzijde is gevuld met pontons vol gekleurde stoeltjes, knallende muziek die zelfs de grootste ADHD'er nog geen minuut vol houdt en een hele hoop dronken Aziaten die vreemde dansjes doen in het water (uiteraard met al hun kleren aan). De 'Blue Lagoon', waar we een dag eerder naar toe zijn gescooterd, was vroeger vast een prachtige lagune, maar is inmiddels een soort blauwe sloot waar een Aziatische fyrljep arena om heen is gebouwd. Houten hutjes en picknickbankjes zijn gevuld met joelend publiek die zien hoe een paar waaghalzen vanaf een boom het water in durven te springen. Wij kijken elkaar ook aan: Vang Vieng is niet voor ons besteed.
We bezichtigen nog een prachtige grot, voeren de kippen stukken zoete aardappel, rijden over een vrij letterlijke houtje touwtje brug terug, nemen een laatste duik in het zwembad en pakken de volgende morgen de minibus naar de hoofdstad Vientiane. We rijden over de pas opgeleverde vrijwel uitgestorven tolsnelweg: een kadootje van de Chinezen.
