Koh Phangan / Bangkok, Thailand
Een thuiswedstrijd. Zo mag ik Koh, Kohtje voor vrienden, Phangan inmiddels wel noemen. Toen we nog in Nederland zaten, tijdens die lange grijze koude dagen in het najaar van 2023 kon ik bij de gedachte ‘nieuwe reisplannen’ maar aan één ding denken: in een hangmat, slurpend aan een ananas kokosnoot shake, in de zon op Koh Phangan. En dan wel heel precies in die relaxte studio waar we vorig jaar zaten, balkon met uitzicht op de baai en dus dat hangmatje. Helaas, het hotel zat vol, maar de gedachte liet me niet los. En zo zaten wij, aan het staartje van onze reis, op de avond ferry richting Koh Phangan, Thailand. Over staartjes gesproken: "Mama, papa! Olifant!" Ja hoor, ook een olifant, achter in de kattenbak van een vrachtwagen, mag de ferry op.
"One, two!" Ik stoot links en rechts tegen de handschoenen van de muay thai leraar tegenover me. "Hmm", mompelt hij met een vreemde lach alsof hij me aan het testen is voor een onverwachtse rechtse. "Switch foot. Kick." Het gaat me als horkerige Hollander steeds iets beter af en weet mijn been hoog tegen zijn kussen aan te schoppen. "Hmm" gaat hij weer. Met zijn lach zonder voortanden kijkt hij me van onder naar boven aan. "1 minute, drink water, 10 push ups", beveelt hij. Ik heb nog nooit zo hard moeten zweten, als ik naar mijn voorhoofd blaas, vliegt er een waterval de vloer op. Het is snikheet, de luchtvochtigheid tikt de 140% aan en ik heb me hier toch echt vrijwillig voor aangemeld. Maar de pijn na 5 minuten touwtje springen (dat werden er 10) ben ik al snel vergeten. En na alle 'hooks' en 'kicks' voel ik me zowel helemaal gesloopt als helemaal de man.
Het plan was om tussen alle idyllische strandjes en ritten door de jungle ook nog wat cultuur te snuiven. Op de kaart vond ik een tempel, maar bij aankomst staan tientallen kinderen tussen alle Boeddha-beelden te spelen. Zola krijgt alle aandacht en probeert dit maar te behappen door hard mee te rennen. Het blijkt naast een tempel ook een basisschool te zijn, met tussen de monniken honderden energieke leerlingen. Alle kinderen hebben goud geschminkte wangen en dat betekent maar één ding: deze kinderen, of in ieder geval hun ouders, komen uit Myanmar. Het eiland zit er vol mee. Het zijn voor de Thai goedkope werkkrachten en voor de Birmezen is het hier een plek van vrede, buiten de terreur van het regerende regime. Voor de deur liggen alle gekleurde flipflops kriskras door elkaar. Binnen is het een stuk koeler in de grote donkere open ruimte, waar in een hoek de jongsten verzameld op de grond zitten voor de juf. We mogen even binnen kijken, "Mingalaba!". We hebben in 2018 Myanmar bezocht, in de korte periode dat er enigszins vrede was. Het land, met in 2015 voor het eerst vrije verkiezingen, begon net met het opbouwen en openen van de toeristische sector, families begonnen restaurants, hotels. Een prachtig land met talloze verschillende volkeren in klederdracht. Ik herinner me de prachtige tempels van Bagan die we vanuit de luchtballon zagen, de uitnodiging om mee te dansen met het dorp voor de viering van de nieuwe jonge monniken. Drie jaar later, in 2021, viel het leger het parlement binnen en nam daarbij terug de macht over. De situatie is te complex om in een paar zinnen uit te leggen, laat staan dat ik het goed begrijp, maar hoe dan ook is het de bevolking die hier enorm lijdt. Een betere plek dan hier voor deze school konden we niet verzinnen om een donatie te doen, inclusief een ongemakkelijk persmoment met de directeur.
"Hier zijn we al eens geweest, er zijn hier allemaal kwallen!" Ik vind het bijzonder, dat geheugen van Zola. 14 maanden na dato, het beste kind is nu 4,5 jaar, weet dit dan precies voor de geest te houden. Een strandje met een bij eb drooggevallen schiereilandje, wat inderdaad omringd is door kwallen. Vraag je haar waar ze 5 minuten geleden haar borstel heeft gelaten dan heeft ze geen flauw idee meer. De week op Koh Phangan gaat voorbij met nieuwe en bekende strandjes te ontdekken, op de scooter afkoelend door de jungle en de bergen scheuren, met vrienden afspreken, massages op het strand, vuurshows aanschouwen, met je blote voeten boodschappen doen, favoriete tentjes af gaan en nieuwe favoriete tentjes vinden om met tranen over je wangen net te doen alsof je de groene curry niet te pittig vindt. Tip van Flip, zeg altijd 'mai pet' (niet pittig voor Thai, aardig pittig voor bleekscheten) en ga niet stoer doen met 'mild spicy'. En nu ik dit zo schrijf heb ik spontaan weer wegwee naar Kohtje Phangan.
De wekker van 06:00 gaat. Zachtjes trekken we onze kleren aan en stoppen Zola in de draagzak, die gelijk wakker wordt en blijft. We maken tijdens onze laatste dagen van deze reis een ochtendwandeling door alle krappe steegjes van dat verschrikkelijke Bangkok. De stad is allang wakker, maar gelukkig nog niet zo broeierig heet. Bij een rijdend fruitkarretje halen we mierzoete ananas en mango. Bij een ander standje een barista koffie uit de percolator, die boven een enorme gasbrander staat te pruttelen. Kruidige geuren komen uit de bakken vol curries waar de hele buurt zijn ontbijtje bij elkaar scharrelt. Verdwaald langs gouden tempels vol houtsnijwerk en mythische beelden komen Ellen en ik elkaar gelukkig na een half uur weer tegen. En bij een lukrake nietszeggende steeg roept Zola opeens dat, je raadt het al, we hier al een keer geweest zijn. "Hier was de drakendans" en dat klopt helemaal. We wandelen met gids door Chinatown, bezoeken een rooftop bar, zwemmen op het dak van het hotel, rusten uit in een café met vliegende draken wat nog het meeste weg heeft van een hippie strandtent en dan besef ik het me. Ik begin steeds meer van Bangkok te houden. Als we aankomen bij het kleine familierestaurant waar we vorig jaar een paar keer hebben gegeten, spiek ik vanaf het terras even naar binnen. Ik zie een bekend gezicht en op dat moment vertraagt de tijd. Ik zie haar gezicht helemaal opgloeien. Achter me hoor ik Zola in slowmotion naar haar toe rennen. De tune van 'All you need is love' begint te spelen en Zola en de serveerster vliegen elkaar in de armen. Zola klemt zich helemaal om haar heen en laat het komende kwartier niet meer los.
Ik zal de tickets voor Thailand weer in de gaten houden.
