Ha Giang / Hanoi, Vietnam
Ik en Betsie moeten even aan elkaar wennen. Ze sputtert wat tegen, begint te steigeren als ik iets meer van haar wil en als ik in haar knijp reageert ze wat te traag voor mij. Maar goed, ik heb dan ook nog nooit een semi-automaat motor gereden en zij waarschijnlijk genoeg Nederlanders op haar schoot gehad om te laten zien wie hier de baas is. Een Brit die helpt bij het guesthouse vertelt me hoe en wanneer je moet schakelen en wisselt Betsie in voor een iets nieuwere Honda Blade semi-automatic 110cc die net wat beter aanvoelt.
Het is een grauwe, koude dag in Ha Giang, de hoofdstad van de meest noordelijke provincie van Vietnam. Voor ons ligt de zogenaamde Ha Giang Loop, hoewel 'loop', het is eerder 'alle wegen leiden naar Ha Giang'. De meeste mensen zitten de hele dag achterop de motor bij een 'easy rider' en rijden de meest 'scenic' route in een P-vorm in 3 of 4 dagen. Wij doen het zonder chauffeur en een stuk rustiger aan, pakken twee kleine tassen in en crossen de komende 1,5 week van dorp naar stad van guesthouse naar homestay. Met de bergen als ons huis en de kronkelende wegen als ons pad beweegt deze poeet samen met zijn vrouw (herinner je die prachtige dag op 1 april in Vietnam nog?) en dochter zich naar verlichting in dit ruige landschap.
In de reis Whatsapp groepen stroomden de berichten binnen dat er na een fataal ongeluk met een toerist de politie grootschalige controles om de stad had opgezet om motorrijders zonder rijbewijs met een grote boete van hun motor af te trekken. De portemonnee werd gevuld met een paar miljoen Dong zwijggeld, maar helemaal vol vertrouwen stapte ik de motor niet op. Helemaal zonder gevaar is deze route niet. Het schakelen moest een automatische gewenning worden en die zat er nog niet in. Toen we de stad uitreden met het zakje bewegingsvrijheid nog ongeopend veranderde het landschap van vlak en recht vooruit naar een optreden van Snollebollekes van links naar rechts en op en neer. Met de bergpassen kwam ook de nevel, de kou en het zware verkeer wat tergend langzaam de berg ophobbelde. In zijn twee, vlak voor een hairpin, rijdt een truck volgeladen met stenen voor me. De bocht gaat zo steil en scherp, en de truck zo langzaam, dat ik wel terug moet schakelen naar zijn één om niet stil te vallen. En met waarschijnlijk nog een klein dotje gas open maak ik zo een wheelie met mijn voorwiel de lucht in en vallen we met ons drieën zo op ons zij. Gelukkig, we stonden al stil en op een blauwe plek bij Ellen na en de schrik bij mij is er niks aan de hand. Zola vraagt nog droog wat er nou eigenlijk gebeurde. Een Frans stel stopt om te helpen (Frankrijk krijgt een duitje karmapunten), de schrik er uit te praten en ons weer vooruit te helpen. De Fransman maakt even een testritje en merkt dat de koppeling niet heel goed meer schijnt te werken. Maar we moeten door. De pas over, eten en snel in ons eerste verblijf opwarmen. Bovenop de berg is er niets dan een witte muur aan wolken te zien, ik heb het ijskoud, heb de schrik nog steeds in de benen en die @#$%&! motor heb ik nog steeds niet onder controle. Gearriveerd in ons huisje is het tijd voor beraad. Stoppen we of gaan we door?
De volgende ochtend als ik het terrein opstap komt de man van het reizende koppel uit Ho Chi Minh Stad, met wie we de avond er voor samen gegeten en een paar glaasjes rijstwijn mee gedronken hadden, naar me toe. "I have presents!" en overhandigt me een tas met warme handschoenen, poncho's, regenbroeken en regenschoentjes voor ons drieën. Het plastic schijnt de wind goed tegen te houden en dat is zeker te merken. "And we fixed your bike!". Wow, ik kom woorden tekort. "Will you have breakfast with us?" Tsja, nu moet ik wel rijden, tegen zo'n voorstel zeg je geen nee. Heen en weer slingerend over de bergpas naar beneden merk ik dat ik het motorrijden opeens te pakken heb. Het schakelen gaat beter, de kou is minder (het scheelt ook dat ik nu 2 truien over elkaar heb), het zicht is stukken beter en de temperatuur zit ook mee. We eten in het dal kippensoep en nemen daarna afscheid van elkaar. De weg roept, we gaan er voor!
De komende dagen onderweg, het waanzinnige ruige landschap en de mensen thuis waar we in gastverblijven overnachten zorgen ervoor dat de Ha Giang Loop één van onze hoogtepunten wordt. De gezichten van de lokale bevolking zijn rauw, hard, vuig. Maar zodra Zola naar ze zwaait, of we een praatje maken, komt er een grote lach tevoorschijn en worden we overal warm onthaalt, zij het zonder Engels met handen en voeten. Zwijnen, geiten en kippen worden vervoerd achterop de scooter in een kooitje of bovenop de bus. Oude vrouwen tot jonge kinderen slepen manden op hun rug vol sprokkelhout om hun huizen op te warmen, want man wat is het koud zo zonder verwarming. Gelukkig gebaart één van onze hosts dat de deken elektrisch is. Maar meestal is het een kwestie van warm tegen elkaar aan liggen. De venters komen per scooter van dorp naar dorp. Eén verzamelt oud ijzer, de ander heeft de halve Blokker achterop. Op de markt loopt iedereen in zijn mooiste klederdracht en bloemetjesmotief op zoek naar een kip of vis die voor hun ogen wordt geslacht. De wind suist langs mijn oren, de karstgebergtes geven de mooiste panorama's, op elke hoek zou je wel weer willen stoppen voor een foto, maar de ervaring is niet in een kader te plaatsen.
Als we van de loop een C hebben gemaakt, besluiten we vanwege verhalen over slechte wegen in het verschiet terug te keren. En hoewel het zonde aanvoelt niet klokje rond gereden te hebben, zit het geluk ons ook mee. De zon begint te schijnen. En waar we eerst omringd waren door een mystieke bergregio, waar een enorm standbeeld voor de jeugd in mist was verpakt, straalt nu de zon en kijken we ver over alle bergkammen. 20 Kilometer voor de finish voelen we ons achterwiel op eens slippen. Ik denk aan een glad stuk asfalt of een bloem, maar tijdens de daling blijf ik maar wegslippen. Platte band. We stoppen bij een huis waar een familie in het Vietnamees ons aanspreekt. Gelukkig hebben we contact met onze scooterverhuurder die de mensen via de telefoon vraagt om ons naar de eerste de beste garage te brengen. Ellen en Zola achterop bij de vrouw des huizes en ik alleen voorzichtig met de motor bergafwaarts. Rond schemering arriveren we bij het warme gezin van de eerste nacht, waar we heerlijk eten in de slaapkamer van de kinderen op verkorte gymbankjes, met boven ons een nest boerenzwaluwen. En waar Zola maar niks wilt eten, loopt ze nu, samen met haar vriendinnetje, kauwend aan een gekookte kippenvoet rond.
Terug in Hanoi eten we onze buik rond met al dat heerlijke verse Vietnamese eten langs de kant van de weg, op gekleurde kinderkrukjes samen met tientallen andere Vietnamezen. Op de laatste ochtend in Vietnam spring ik na zonsopgang uit mijn bed om een laatste rondje door de stad te lopen. Vrouwen knippen de kruiden voor hun soep stalletje, oude mannetjes spelen in slow motion badminton, een vrouw loopt met een evenwichtsbalk met twee schalen vol vis, er is ochtendgymnastiek op het pleintje tussen het drukke verkeer en ik slurp zwijgend en mijmerend mijn 'ca phe sua da' (sterke koffie met gezoete melk) op. Oi zoi oi (oh my god), wat gaan we Vietnam missen.
