Bangkok, Thailand / Amsterdam, Nederland

Bangkok. Na zes maanden zijn we weer terug in de miljoenenstad waar het allemaal begon. En waar we een half jaar geleden hier rond liepen met spanning en onzekerheid over wat we tijdens onze reis zouden beleven, of het allemaal goed zou gaan, over hoe onze reis flow zou worden, lopen we nu met een andere spanning en onzekerheid rond: we gaan bijna naar huis. Hoe moet dat straks? Onze tactiek: we halen onze oogkleppen uit de backpack en gaan de komende vijf dagen nog even alles uit Bangkok, Thailand, Zuid/Oost Azië halen wat er te halen valt. Massages, tuktuk’s, curries, padthai, verse tropische sapjes, koffies, biertjes en zo vaak mogelijk het zwembad induiken.

Bangkok is zo’n stad die je of fantastisch of verschrikkelijk vindt. We horen beiden tot categorie 2 en balen als een stekker dat we niet wat meer geld hadden uitgegeven voor een duurder ticket dat een paar dagen later uit Bali vertrok. We vragen wat rond bij mensen uit categorie 1 en besluiten om buiten het toeristische centrum om elke dag één hippe buurt te ontdekken. We beginnen in Thong Lor, een wijk met grote villa’s en dure woontorens waar tussen coole koffietentjes en restaurants te vinden zijn. Een van die coole plekken is theCOMMONS, een winkelcentrum gebouwd als community center. Een architectonisch betonnen gebouw met houten vlonders en tuintjes als terrassen, met een rooftopbar, een kinderopvang terwijl jij aan het shoppen bent en in de kelder een foodcourt met een specialty beer bar. En wat is het nummer 1 bier wat wordt aanbevolen voor 5 euro per glaasje? Juist. Bavaria. Denk daar maar eens aan de volgende keer als je huilend zo’n Brabantse gele rakker in je handen geduwd krijgt bij een concert. In Thailand is dit iets heel bijzonders.

Iedereen die je in Nederland spreekt en ook in Bangkok is geweest zal je één ding vragen: heb je de Co van Kessel tour gedaan? Cootje is er al jaren niet meer, maar zijn fietstours door de achtersteegjes van Bangkok is inmiddels een enorme business en met recht een echte klassieker te noemen. Zo tikken we Chinatown aan en fietsen we door de nauwe gangen waar de bewoners koken, afwassen, de kippen houden en een tukkie doen. We struinen door kunstzinnig Charoenkrung met hele toffe murals, pakhuizen die tot galleries omgetoverd zijn en sluiten de dag af bij een strandtent aan de rivier waar een DJ uit een enorme platenbak funk klassiekers met house lachend aan elkaar mixt. Zola is dan inmiddels al aangesloten bij een verjaardag waar ze zichzelf voor taart heeft uitgenodigd en rond rent met een aan haar vastgebonden heliumballon. Hadden we dat eerder bedacht, dan hoefden we haar niet telkens kwijt te zijn.

Ari is de laatste hippe buurt. Voor het koffietentje wat ik hier heb uitgekozen staan zoveel sportauto’s dat de ingang vinden een doolhof wordt. Binnen staan glazen karaffen met pufjes zodat je de te kiezen koffiebonen alvast voor kan ruiken. Ik kies een soort met het smaak profiel van ‘rum / karamel’. De cappuccino krijg je op een houten dienblaadje met daarin de ‘coffee belt’ gegraveerd en een kaartje met je gekozen koffie en alle informatie over waar deze vandaan komt en hoe die gebrand is. En oh jongens toch, het is alsof je een glas rum met karamel aan het drinken bent. Dit is de rede waarom ik zo verliefd ben op koffie, dat dit mogelijk is, dit staat zo ver van dat kopje all-round roodmerk uit de automaat van elk kantoor. Tot Ellen me nog eens het bonnetje laat uitrekenen. We betaalden 7 euro per kopje. Geen wonder dat die auto’s hier staan. Van schrik laat ik ook nog mijn kopje omvallen. Het werd 7 euro per slokje.

Op de Chatuchak Weekend Market, een prima markt met zo’n 15.000 stalletjes, kopen we de laatste souvenirs en als we ‘s avonds onze laatste massaman, pad thai, groene curry, Chang en honey ginger lime nuttigen is het einde dan toch aangekomen. Bangkok heeft zichzelf bewezen toch een coole stad te zijn, maar zal door de wijdheid en drukte niet hoog in mijn favoriete stedenlijstje eindigen.

Terug op het internationale vliegveld staat ons vliegtuig al klaar. Tijdens de ruim 12-uur durende vlucht terug naar Amsterdam hoop ik op inzichten, favorietenlijstjes, herinneringen ophalen. Maar het blijft bij films kijken, eten, rusten en Zola vermaken. Als de kleine meid in slaap valt beklijft me eigenlijk maar één ding. Waar we de afgelopen 182 dagen in zo’n flow zaten, een flow van rust, tijd nemen, observeren, zijn, een flow die zich omgaf door een groene omgeving, van constant buiten zijn, in een fijne warme temperatuur, omringd door nederige, lieve lokale mensen, en altijd met zijn drieën op pad en avontuur, die flow die oneindig leek, opeens toch eindig bleek.

Op Schiphol worden we warm verrast en verwelkomd door vrienden en familie. Compleet verloren en dankbaar voor iedereen die ons opwachtte drinken we nog een drankje samen, een paar meter bij het restaurant vandaan waar we begin oktober vaarwel zeiden, alsof het nog geen maand geleden was. Ons huis, leeg en opgeruimd door de vorige bewoners, voelt vreemd aan. De volgende dagen voelt, gelukkig met hulp van mijn ouders, met elke uitgepakte doos ons huis meer als thuis. Maar dan komt de volgende gedachte aandrijven: er is niets veranderd. Alsof we in een tijdslijn een andere afslag hebben genomen en nu een half jaar terug moeten en dit hier moeten inhalen. Maar wij zijn toch veranderd? Hier is toch iets veranderd? De mensen om ons heen zijn toch ook veranderd? Het voelt als een zwart gat dat niet te dichten is. Ze zeggen wel eens ‘het lichaam komt te paard, de geest te voet’. Afspreken met vrienden voelt gek, lopend en fietsend door de stad voelt alsof ik buiten mijn bekende lichaam een game aan het spelen ben, dat ik wel ken maar niet ben. Dolend ga ik de eerste dagen door. Amsterdam voelt koud, leeg, stil en hard. Heimwee is het enige gevoel wat ik nog vast kan grijpen aan de wereld en flow van daar. Maar de wereld hier gaat door. De boodschappen moeten gehaald worden, er moet worden gekookt, de eerste klussen komen er aan, de computer wordt aangeslingerd. En na 1,5 week zit ik weer in het ritme. Of ik het nu wil of niet. Alle voornemens die leken te werken in de flow en de wereld daar werken hier niet. En misschien is het ook prima zo. Misschien gaat het om de balans te vinden tussen hier en daar. En werkt het uit op een onbewuster niveau dat ik later pas opmerk.

Nu, drie weken na aankomst, kan ik, of we, zeggen dat we Azië en het reizen nog enorm missen. Alle angsten en spanningen die we voor vertrek beleefden, die zo groots aanvoelden, bleken - gelukkig - nergens voor nodig. Het lastigste is de beslissing om gewoon te gaan. En dan hoeft dat echt niet te gaan om zo’n grote beslissing als een reis van 6 maanden maken met je gezin en je huis, familie en werk achter te laten, ik denk even aan het moment dat ik aan een touwtje over een ravijn in Laos roetste, een raft instapte, ijskoude watervallen in dook, weer een spin moest vangen, in de regen de omgevallen motor midden in een haarspeldbocht moest oppakken en door moest gaan, ik op de grond op de snelweg lag met bloedende knieën en een zware backpack boven op me, smalle paden tussen bergen in de zinderende hitte met Zola op mijn rug moest bewandelen, of nog een shot rijstwijn moest drinken. Misschien is dat wel de levensles die ik heb geleerd tijdens deze reis: JUST GO.