Pai, Thailand
Na 762 bochten (dat zeggen ze, ik heb ze niet geteld) door de jungle, haarspeldbocht na haarspeldbocht, kwamen we aan in Pai. Vroeger was dit een boerengehucht in een dal, vol rijstvelden, met een paar prachtige natuurverschijnselen in de buurt. Watervallen, hot springs, een 'canyon' en een flink stromende rivier. En dat alles omringd door grote, groene heuvels waar de wolken aan vast geplakt hangen, vol tempels, stupas en Buddha beelden. Tot dat deze magische plek werd ontdekt door reizigers en steeds meer op de kaart kwam te staan als 'hippie dorp'. In tegenstelling tot de overvolle strandplaatsen in het zuiden is dit alternatievere backpackers dorp een plek voor yoga retreats, breathing workshops en vegan restaurants, maar zijn er ook een hoop barretjes, hippe koffiezaken en cannabis winkels. Dat lees je goed. De vorige keer dat ik in Thailand was werd je om een korreltje wiet nog in de bak geslingerd, inmiddels is cannabis gelegaliseerd, vind je overal coffeeshops en heeft de regering 1 miljoen stekjes aan de bevolking uitgedeeld. Hoe dan ook, de sfeer is hier super relaxed man. Dat voel je het beste tijdens de dagelijkse 'night market'. De 'night' begint hier trouwens al voor zonsondergang. Uit alle straatjes komen street food stalletjes op wielen, soms met de scooter en soms gedragen door de kokkies die de komende avond hun specialiteiten verkopen. Boven aan de straten van 'Walking Street' hangen gekleurde lantaarns die de avond sfeervol aanlichten. De straten stromen vol met locals en toeristen die schuifelend op hun slippers de straat afstruinen en op elke hoek weer een bekende tegen komen.
Onze eerste bekende komt via het gezin uit Heemstede die we in Chiang Mai tegen kwamen en ons koppelden aan een gezin, met twee kinderen, uit Amsterdam, die net begonnen waren aan een lange reis door Zuid Oost Azië voor 8 maanden. We spreken af bij de speeltuin die in Nederland direct uit de keuring zou worden genomen en waar het terras van het hippiebarretje aan grenst. Terwijl achter het barretje een 'ecstatic dance workshop' begint, pakken wij een ijskoud Beerlao witbiertje uit Laos uit de koelkast, slingeren wij ons op het terras en de kinderen aan de roetsjbaan. Het oranje licht van de ondergaande zon straalt door de enorme bomen, we hebben mooie gesprekken, er is lekker eten, Zola heeft nieuwe vriendjes, dit is waar we voor kwamen.
Tam de scooterman verhuurt zijn afgeragde tweewielers pas na een verplichte opfriscursus 'scooter rijden doe je zo'. Dat is niet voor niks, want de hoeveelheid toeristen met bandages en krukken is niet mis. Gelukkig zijn we Nederland - Fietsland, dus zijn vertrouwen in ons is al met een stap toegenomen. Na het tigste rondje straat geeft de Meester de scooter met een nooit tevreden blik af aan zijn Leerling en mogen we Pai en omgeving gaan verkennen. Ellen achterop en afwisselend hebben we Zola in de draagzak.
We scheuren (sorry Meester, rijden) door de jungle over hobbeldebobbel wegen slingerend op en neer richting watervallen, langs in hun eigen modderbad poepende waterbuffels, tempels, winkeltjes van oude vrouwtjes, naar prachtige vergezichten, chille eettentjes en zo verder. Bij de hot springs, met baden van 38 graden, staat er bij de bron waar het water kokend en pruttelend uit de modder komt: 'DO NOT BOIL EGGS HERE'. Dus ik mijn broodje mayo weer terug in de tas stoppen. In het badhokje voor de mannen staat een enorme spin zich om te kleden, dus ik ga maar even met Ellen en Zola mee in hun hokje mijn zwembroek aantrekken. Plonsen in een hotspring is trouwens te gek, eindelijk een water temperatuur waar je tenen niet direct afsterven (ik kijk naar jou Noordzee in de zomer).
Aan de snelweg staan een paar eettentjes verzameld rond het bord 'Canyon'. Met een fles ijskoud water beklimmen we de trap omhoog en krijgen een magnifiek uitzicht over een dal met smalle rotsformaties. Hier geen ANWB pijltjes, dus die enorme keien met een paar centimeter ruimte er tussen en van twee meter groot, waar net wat mensen omhoog klauteren zal wel het begin zijn. Zola zit gelukkig rustig in de draagzak, want soms loop je over een pad van een meter breed met aan weerszijde een ravijn. Het wordt flink klimmen en dalen en grijpen om het pad (of is dit een bedding?) te volgen en 100 meter voor de finish worden we ingehaald door een stel uit Polen. "Als jullie met een kind dit pad aandurven, moet mij dat ook lukken op mijn slippers", aldus de vrouw. Maar de laatste horde is een stuk met enorme, ronde keien, zonder houvast en een afgrond zonder vangnet. De vrouw klimt er met twee vingers in haar neus over heen. Haar man glijdt een paar keer uit en haalt net de overkant. Ik probeer al mijn boulder technieken toe te passen en weet het met knikkende knieën net te fixen. Maar voor Ellen met Zola achterop is dit geen optie. De Poolse vrouw ziet het aan, trekt haar Superman pak aan, vliegt om me heen (ik zie echt nergens een plek waar je nog kan staan) en staat binnen no time onder Ellen. "Give me your child!", roept ze ferm. Zola komt in mijn armen en de vrouw trekt Ellen over de eindstreep. Nou, dit wilden jullie toch? Avontuur?
Voor wie nu nog aan het lezen is. Dank voor de aandacht. Ons plan was om een kleine week in Pai te blijven en dan een 'loop' te maken langs andere dorpen om weer in Chiang Mai uit te komen. Maar we hebben het hier naar ons zin, de omgeving is prachtig, Zola heeft vriendjes, er zijn zoveel leuke, lekkere, hippe tentjes om te eten. Dus, we blijven in Pai. Vandaar een dubbele aflevering van deze blog. We maken een trekking met een gids door de jungle naar een 'geheime' waterval en komen onderweg nog slingerende apen tegen. We wandelen door de rijstvelden over een bamboebrug en zien een paar prachtige vogels, zoals een blauwe kingfisher, en een hoop gekleurde vlinders om ons heen vliegen. We struinen over een lokale markt waar een zelfgebouwde kermis klaar staat om Zola te vermaken. De eigenaar hoeft alleen nog de stekker van de draaimolen er in te prikken..
Ik ben door de Amsterdammer uitgenodigd om mee te gaan raften. We worden 's ochtends in een omgebouwde pickup truck opgehaald en met zeven man stuiteren we op houten bankjes richting de Susa waterval, het startpunt van de tocht. Terwijl we door de steeds groener wordende jungle slingeren, beginnen de jongens met wie we gaan raften ook steeds groener te worden. De chauffeur probeert de 24 uur van Pai - Susa binnen de 2 uur te rijden. Na het laatste stukje over dirt tracks en door rivierbeddingen komen we aan. We springen in de grote opblaasboot die meteen vol loopt met water. Grote bellen komen uit de bodem, maar tijd om hier vragen over te stellen is er niet. De handpomp zal nog vaak van pas komen. We varen direct langs een prachtige brede waterval die recht uit de bossen lijkt te komen. Onze gids is spaarzaam met woorden en dirigeert ons met zijn zachte stem: "peddle please" en "thank you". De eerste helft over de Khong rivier is behapbaar. Maar na onze lunchstop op de bank waar de Khong en de Pai rivieren samen komen, beginnen de 'grand rapids' steeds groter en bozer te worden. Telkens als de gids het over 'grand rapids' heeft zien wij telkens grote konijnen voor ons, maar dat terzijde. We moeten hard peddelen om vaart te maken zodat onze gids ons strak in kan sturen tijdens de enorme stroomversnellingen. Als we tussen omgevallen bomen door een smal stuk moeten navigeren, stuiter ik zo de boot in en probeer zo hard als ik kan al liggend nog mee te roeien. Bij de volgende golf wilt de Koreaan die mee raft me terug omhoog trekken en flapt de boot zo hard omhoog dat onze gids zo in het water vliegt. In rustiger vaarwater mogen we over boord springen en drijven we in onze reddingsvesten de chocomelk rivier over. Een waanzinnig gevoel, want meer dan rond kijken hoe je niet te doen. Waterbuffels kijken ons verbaasd aan vanaf de wal, felblauwe ijsvogels vliegen in het rond en aan de kant zien we een groep wilde pauwen staan. Maar dat ruisende geluid wat steeds dichterbij komt staat me niet aan. Ik vraag al dobberend maar eens of dit weer zo'n 'grand rapid' is. "Get in the boat!".
Na een kleine twee weken zitten we weer terug in de bus naar Chiang Mai. Pai is een bijzondere plek en waarom het zo relaxed gebleven is heeft er volgens mij mee te maken dat mensen hier niet weg willen. Letterlijk. Nog 762 bochten te gaan, harde slinger naar links. Nog 761 bochten te gaan, harde slinger naar rechts.
