Bangkok > Chiang Mai, Thailand
Op het moment dat we in alle haast naar het station moesten was de moesson in vol ornaat bezig. Het grote centrale station van Bangkok was een dampende arena vol reizigers. We dumpten de tassen in een hoek en terwijl Ellen een broodje haalde rende ik door de Golf van Thailand naar het reisbureau om de tickets op te halen en wat warm eten te scoren. In de trein maakt Zola direct vrienden met een Thaise tante die haar mandarijnen en een borduurwerkje geeft. Zo kan je wel minimalistisch proberen te reizen, maar gedurende onze reis blijft Zola's rugzakje maar verder met kado's uitpuilen. De nachttrein werd een bak licht in je bakkes trein. Hier geen automatisch dimbare vensters en gedimd gekleurd ganglicht als wat we in het vliegtuig hadden. Tussen bed en gangpad hingen langgerekte tissues als gordijn. Na een paar uur het binnenste van mijn oogleden bestudeerd te hebben, deed ik ze voor start dageraad maar eens open. En wat een traktatie. We reden dwars door de heuvels vol dikke jungle. Toen de zon doorbrak reden we richting geciviliseerde wereld: de mist steeg op van de felgroene rijstvelden. Gouden tempels glinsterden in het ochtendlicht. Bomen veranderden in huizen en wegen vol scooters. Eindhalte: Chiang Mai.
Een grote rode half open pickup truck met bankjes aan weerszijden brengt ons naar het hotel. We hebben een ruim appartement met dik zwembad en tropische tuin onder ons. Het interieur valt het best te omschrijven van wat een vrijgezelle man in de jaren '80 zou hebben uitgekozen en dat zou tevens de laatste keer zijn dat hij de boel een likkie heeft gegeven. Donkerbruin hout, tegelwerk, functioneel en handdoeken met meer gaten dan stof. Maar voor 25 euro per nacht (inclusief ontbijt) is thuis blijven nog steeds duurder.
Bij een rondje zwembad word ik aangesproken door een Nederlands koppel met twee kinderen, waarvan de oudste na deze lange reis naar school moet. Tijdens onze reis komen we steeds meer Nederlandse gezinnen tegen met hetzelfde plan. En daarmee is een wens voor mij ook meteen vervuld: kinderen om mee te spelen voor Zola en aanspraak voor ons. Zo ontmoetten we in de eerste week al direct andere reizende gezinnen uit Rotterdam, Heemstede en Amsterdam. Banjeren we samen over de nachtmarkt, chillen we in de speeltuin met een ijskoud biertje en drinken we samen een koffietje in één van de vele hipster koffietentjes van Chiang Mai terwijl de kinderen door de gang rennen en gillen. Excuses nog daarvoor.
De sfeer in Chiang Mai, hoewel de tweede stad - slechts 1,2 miljoen inwoners (agglomeratie) tegenover de 21 (agglomeratie) van Bangkok - is gemoedelijk te noemen. De oude ommuurde binnenstad ligt vol tempels, verweerde huizen, en kleine steegjes. We maken dit het beste mee tijdens een fietstocht met de in Bangkok wereldberoemde Co van Kessel tour. Dat klinkt zo Nederlands als het maar zijn kan en dat is het ook. De Thaise gids Mimi spreekt een aardig woordje Nederlands, hoewel Zola daar eerst maar weinig van moet hebben. Gezellig. Het mooie van deze streken is dat iedereen voor zijn deur op straat talloze potten vol tropische planten heeft staan. Uiteraard naast hun eigen tuin die ook al vol tropische planten staan. Daartussen staat dan een miniatuur tempeltje en vaak nog een grote vissenkom.
Ellen en ik geven elkaar altijd een uitje voor onze verjaardag en dit jaar kreeg ik een dagje met de olifanten cadeau. Dat leek heel tof, maar op de avond voordat ik mijn beste beentje voort moest zetten, kregen we toch wel wat morele vraagtekens toen we online wat gingen nalezen. Samen met een olifant optrekken, dat klinkt niet heel natuurlijk. Een olifantenpark als verdienmodel onderhouden betekent meer olifanten fokken in gevangenschap. De volgende dag mochten we onze eigen conclusies trekken en die lagen toch wat genuanceerder. De dag begon met een groepje olifanten maïs voeren. Waar wij met een grote boeg om de grijze statige reuzen liepen, besloot een eveneens reusachtige Amerikaan ze eens even vol in hun gezicht te flitsen. Later zag ik haar in de nek van dat arme beest een heuvel af lopen; ik vraag me af waar hier het 'conservation model' in zit. Daarna volgde een propagandapraatje waarin alle negatieve reviews werden gedebunkt. Maar ik geef ze toe: er werd in het bijzijn van ons die dag en aannemend elke dag waar toeristen bij zijn goed voor de dieren gezorgd. Ze zagen er gezond uit. En ze apporteerden beter dan Zola. Ik snap ook dat door de ontbossing en groeiende bevolking het leefterrein van de olifanten kleiner wordt, de beesten steeds meer het land van de mensen verstoren en om dan te zorgen dat de soort in stand wordt gehouden een groot park een prima idee is. En om zo'n park te bestieren heb je mensen, land en 160 kilo eten per olifant per dag nodig en dat kost geld. Cirkeltje rond, zie maar wat je er zelf van vindt. Hoe dan ook, even later stond ik mijn olifant bananen te voeren, zijn modder van hem af te slaan met een bos takken (vond hij prima) terwijl ik AF tegen het beestje riep en vervolgde met DIDI (goed zo meisje). Zola vond zo'n slurf maar niks en ik geef haar groot gelijk. Het is geen cavia waar je voor moet zorgen. We sloten de dag af in een waterval waar de olifanten en de mensen elkaar nat spetterden. Met een enorme drollenvanger werden ondertussen de bolussen door de begeleiders uit het water gevist. Waku Waku feitje: een gezonde olifantenpoep ruikt naar niks. En zo blies mijn olifant van die dag dit verhaaltje uit.
